میز گرد فرهنگی هنری و اقتصادی
مقدمه
مشروح مناظره ی ملت و دولت:
چند سال پیش بنده در یک میز گرد فرهنگی ، هنری ، اقتصادی شرکت کرده بودم که اعضای دولت محترم نیز حضور داشتند ، در آن نشست معضلات و مشکلات جامعه مطرح شد و مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت که خلاصه ی بحث های مطرح شده در آن نشست را به نظم در آورده و خدمت شما تقدیم می کنم：
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
آخرین تغییرات:
توسطحسین مفیدی فر
نسخه چاپی شعر
روزی به کنار میز گردی
من بودم و جمع اهل وردی
چون کرده سرم به تن زیادی
گفتم دو سه جمله انتقادی
گفتم غم و درد ما زیاد است
مشکل نه فقط به اقتصاد است،
بر هر چه نظر کنی خراب است
سرفصل نقیصه صد کتاب است
از ضعف مدیریت در ایران
خشکیده درخت علم و برهان
هر کس که رود به کارِ تولید
آزرده شود به جای تمجید
ارگان و اداره مثل زالو
از صنعت ما خورَد به هر سو
صنعتگر ما به نابچاری
از کار و عمل شود فراری
سرمایه نهد برای بازی
فوقش به مسیر خانه سازی
سودی که چنین رسد به مردم
آن هم بُوَد از سر تورّم
سرمایه ی ما به هر وزارت
از هر طرفی بگشته غارت
زائیده همین فساد و بیداد
بیکاری و خیل دزد و معتاد
از درد همین بساط در هم
در توسعه سهم ما بُوَد کم
باشد به همین جهت که عاقل
دارد غم این رکود حاصل
بیچاره ببین تمام مردم
این گونه از این غم تَورّم....
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
☆☆☆☆☆☆☆☆☆
☆☆☆☆☆
پس آن که رئیس و با ادب بود
در پاسخ نقد بنده فرمود:
« اول تو بگو! مگر مفیدی!
با چشم خودت وطن ندیدی؟
اکنون نکند تو در فرنگی؟!
دل داده به یک زن قشنگی؟!
کوری که نمونه در جهانیم؟!
سازنده ی خاور و ژیانیم ؟
بیچاره! مگر تو رفته یادت
اجداد فقیر و بی سوادت؟
بودش پدرت به خَر سواری
می برده اثاث خود به گاری
امّا تو سوار پرشیایی
راحت به درون زانتیایی
اکنون تو اگر به حمل باری
بر روی تریلی و قطاری
ابله! پدرت که آن زمان بود
فوقش پی گله ای شبان بود
امّا پسرت لیسانسه باشد
معشوقه ی او فرانسه باشد
الحق که تو مَرد ناسپاسی
یا این که تو کور و بی حواسی؟ ،
تا اوج ترقی ات ببینی؟
ساکت سر جای خود نشینی
بین از فَوَران اين ترقّي
انواع وسیله های برقی
کوری که موبایل و خط رواج است؟!
رایانه و سی- دی اش حراج است؟
کوری که تراش و رنده داریم
سی- ان- سی و چرخ و دنده داریم؟
گوساله! تو از وطن چه دانی؟
از بهر چه تکّه می پرانی؟
کوری که زمان بعدِ جنگ است
ابزار ترقّی تو لنگ است
کوری که بُوَد زمانِ تحریم
امّا شده هر خرابه ترمیم
بین روی مثل نطنزمان را
بوشهر و اراک و اصفهان را،
تا اینکه بفهمی از رآکتور
پیمانه ی ما چه خوش شود پر
بَه بَه، به جهان ببین کجاییم
پیش از سنگال و آنگولاییم
انصاف و مُروّتت کجا رفت؟!
کوری که به سفره ات بُوَد نفت؟
حقّاً تو نفهم و پَست و کوری
نادان و خبیث و بی شعوری
بزغاله و گاو و گربه و میش
در پیش تو فهم شان بُوَد بیش
احمق! بنگر کمی به مردم
از توسعه، برق و کِشت گندم
بنگر که جوان ما مداوم
خوش تیپ و سلامت است و سالم
بین سرخک و حصبه و وبا رفت
قوز و کچلی از این سرا رفت
امثال شما اگر گذارند
مردم به خدا غمی ندارند
حظ کن تو از این رواج بهداشت
اجداد تو کِی چنین هنر داشت؟
رایج شده «آنژیوگرافی»!
باشد همه جا غذای کافی!
سالاد و سوسیس و اسنک و قارچ
نوشیدنی ات به شیشه یا پارچ،
آماده خوری و ناسپاسی؟!
گویی که فقیر و آس و پاسی؟!
ناشکری تو نشانِ کُفر است
مُرتد شده ای تو خائن پست
با گفتن این چنین عبارات
باید که شوی به حق مُجازات»
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
☆☆☆☆☆☆☆☆☆
☆☆☆☆☆
گفتم: « به خدا غلط نمودم
گر نقد تو را دو خط سرودم
من بر تو کنم عریضه تقدیم
باشم به دلایل تو تسلیم
از من بگذر، شدم پشیمان
بین توبه نموده ام مسلمان
چون دردِسر و خطر نجويم
پس نقد کسی دگر نگویم
امّا تو بگو، اگر چنین است
آیا وطن تو بهترین است؟
آیا تو فقط به جِت سواری؟
ماشین و قطار و پنكه داری؟
آیا تلفن فقط به این جاست؟
مخصوص زنان و بچه ی ماست؟
آیا بُوَدت به فکر و خاطر
تنها بلدی تو کامپیوتر؟
تنها بروی به نزد قاضی
از داوری اش شوی تو راضی
یک لحظه پیاده شو، بیندیش
بیهوده نزن به جان من نیش
بر بنده مگو وطن چه طور است
یا کشور دیگری به جور است
نسبی بنگر ترقی خویش
در نسبت تو کجا تویی پیش؟
خود گو که تو لایق همینی؟
یا لایق وضع بهترینی؟
قطعاً بله، این وطن جلو رفت
امّا تو بگو، از این همه نفت،
این حدّ ترقّی تو کافی است؟!
یا صحبت بنده یاوه بافی است؟
در توسعه زد جلو به خوبی
همسایه ی ساحل جنوبی
یادت نرود که او ملخ خورد
روزی که سَگِ تو آب یخ خورد
اکنون بنگر قیافه گیرد
هم صحبتی ات نمی پذیرد
با فیس و اَدا به صحنه آید
تحقیر و شماتت نماید
کو حِشمت «کوروش» و «خشایار»؟
کو «نادر» و عصر قبل «قاجار» ؟
کو آن همه فخر و سر بلندی؟
کو خدمت «پادشاه زندی»؟
کو فکر بلند شاه آگاه؟
کو هیبت و خدمت رضا شاه؟....؟
آنان که سوار زانتیایند،
دارای تنوع غذایند،
چند درصدِ کلِّ مردمانند؟
چند درصدشان رضا به نانند؟
آمار و حسابشان نداری؟
تا اشک غمی به گونه باری؟
سیری ! خبر از گرسنه ات نیست
نوشابه زدی که تشنه ات نیست
یک سر به محله های ما زن
سیران محله را صدا زن
گر جمله جوابتان بدادند
فکرت نبُوَد که سیر و شادند
این خیل جماعتی که بینی
دارد غم آبروی دینی
خواهد نشود کسی خبر دار
در سفره نبوده نان به افطار
آن سرخی گونه جای سیلی است
جز خاطر درد آبرو نیست.....
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
دیدگاه و پیام شما
نظر توسط امید محمودی
نظر توسط
ممنونم از اظهار لطف حضرتعالی
سلامت باشید ان شاءالله
نظر توسط چراغ خاموش
نظر توسط Mofidifar Admin
ممنونم از اظهار لطف حضرتعالی
سلامت باشید ان شاءالله
نظر توسط دیلمی
اما این کلمه ی شما در بیت:
اورگان و اداره مثل زالو
از صنعت ما خورَد به هر سو
با کمال احترام،اورگان به اُرگان بایستی اصلاح شود.
اما واقعا مناظره ای پرمایه است.
نظر توسط Mofidifar Admin
ممنونم